27/10/2018 [10:31]
Για την Πάτρα δεν είναι, απλώς, μια εθνική επέτειος
Το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 1940 πολλοί Πατρινοί, με το άγγελμα της κήρυξης του Ελληνοϊταλικού πολέμου, βγήκαν στους δρόμους, όχι μόνο από ενθουσιασμό, αλλά και για να χαιρετίσουν τα αεροπλάνα που γέμισαν τον ουρανό, τα οποία πίστεψαν ότι ήταν ελληνικά που κατευθύνονταν στα σύνορα για να πολεμήσουν τους Ιταλούς.
Αλλά τα αεροπλάνα δεν ήταν ελληνικά. Ήταν ιταλικά, τα οποία είχαν βαφτεί με γαλανόλευκα διακριτικά.
Συγκεκριμένα, επρόκειτο για τα βομβαρδιστικά τύπου FIAT BR.20 CICOGNIA, της 116ης ομάδας των Πελαργών του 277ου σμήνους της ιταλικής αεροπορίας (277 Squadriglia, 116 Gruppo), υπό την αρχηγεία του σμηνάρχου Κάρλο Ρίνα.
Τα αεροπλάνα σκόρπισαν τον θάνατο πλήττοντας την Πάτρα από μεγάλο ύψος, σε μια απροσδόκητη επίθεση που ξεκίνησε στις 9.45 το πρωί και τελείωσε το μεσημέρι της ίδιας ημέρας. Τα θύματα του ανηλεούς βομβαρδισμού, άμαχοι πολίτες, ανήλθαν στα 193, εκ των οποίων 125 ήταν άνδρες, 43 γυναίκες και 25 παιδιά.
Ωστόσο, παραβλέποντας το συγκεκριμένο μείζον ιστορικό γεγονός αύριο, ως πόλη. θα τιμήσουμε την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου με τον ίδιο, πανομοιότυπο, τρόπο που αυτή θα τιμηθεί και στην υπόλοιπη χώρα.
Μήπως, όμως, επειδή ακριβώς η Πάτρα είχε το θλιβερό προνόμιο να πληρώσει πρώτη το αιματηρό τίμημα του πολέμου, ταυτόχρονα με την έναρξη του, θα έπρεπε να είχαμε προσδώσει ένα διαφορετικό τόνο στον σχετικό εορτασμό;
Μήπως κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, το πρώτιστο μέλημα μας θα έπρεπε να ήταν η διοργάνωση εκδηλώσεων μνήμης για τους νεκρούς μας, ώστε να εμπεδώσουμε ως τοπική κοινωνία κι ένα μεγάλο κεφάλαιο της ιστορικής μας ταυτότητας;
Βέβαια, ενδεχομένως να πει κάποιος «τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια», αλλά κάθε φορά που περνάμε μπροστά από την Αγγλικανική Εκκλησία με μια προσεκτική ματιά αντικρίζουμε μια επιγραφή που έχει στηθεί για να μάς θυμίζει ότι εκεί έπεσαν οι πρώτες βόμβες ενός άνανδρου βομβαρδισμού που «πλήγωσε» την πόλη.
Αυτή η υπόμνηση είναι και το υστερόγραφο ενός ιστορικού παρελθόντος, που είτε δεν γνωρίζουμε είτε έχουμε ξεχάσει.
Για το τέλος, άξια λόγου είναι μια επισήμανση για τον αείμνηστο αγωνιστή της Αριστεράς Πέτρο Κομματά, ο οποίος είχε αναγάγει σε σκοπό της ζωής του, μέσα από τον σύλλογο «Πέτρινα Χρόνια», τη διατήρηση της συλλογικής μας μνήμης, ώστε να μην παραδινόμαστε αμαχητί στη λήθη. Να θυμόμαστε, δηλαδή, ως τοπική κοινωνία και ως εθνική οντότητα, αυτά που μάς ενώνουν, παραβλέποντας και αφήνοντας πίσω μας όλα όσα μας έχουν διχάσει.
Η προαναφερόμενη επιγραφή που τοποθετήθηκε από τον εν λόγω σύλλογο, με δική του πρωτοβουλία, αν μη τι άλλο, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.
