Μπορώ να φτιάξω οτιδήποτε μου ζητήσουν. Θέλω να προσφέρω στον κόσμο ραπτική. Από το στρίφωμα μέχρι το νυφικό. Μπορούν να μου φέρουν το φόρεμα της μητέρας τους να το ανανεώσω και να το μεταποιήσω. Θα το προσέξω και θα το κάνω όπως μου το ζητήσουν, έχει μία αξία αυτό το ρούχο και το σέβομαι. Όπως παλιά που υπήρχε μία μοδίστρα που εμπιστευόταν όλη η οικογένεια, αυτό θα ήθελα να προσφέρω, την πείρα μου τις γνώσεις. Σακάκι για τους άντρες, φορέματα για τις γυναίκες, παιδικά ρούχα τα πάντα.
28.06.2014
Το ατελιέ της Βικτώριας Χαραλαμπίδου βρίσκεται στο κέντρο, στην πλατεία Αγίας Ειρήνης στον πρώτο όροφο ενός νεοκλασικού. Μπαίνοντας στο κτίριο θα παρατηρήσεις ένα φόρεμα στην είσοδο που έχει γίνει το σήμα κατατεθέν της. Η Βικτώρια είναι χρυσοχέρα και μπορεί να σου ράψει οτιδήποτε έχεις φανταστεί –κάνει από στρίφωμα μέχρι νυφικό. Αν θέλεις να ράψεις ένα ρούχο μοναδικό που δεν θα φοράει κανένας άλλος, πρέπει να την επισκεφτείς. Η Βικτώρια θέλει να αναβιώσει την τέχνη της μοδίστρας και να φτιάξει ρούχα ραμμένα ειδικά για τον καθένα. Και όλα αυτά με πολύ μικρό κόστος.
«Ανοίξαμε στις 8 Μαρτίου που κατά σύμπτωση ήταν και η μέρα της γυναίκας. Αυτή η μέρα είναι συμβολική για μένα γιατί πριν από τρία χρόνια στις 8 Μαρτίου πήρα την πρώτη μου παραγγελία για ρούχο. Τα μέτρα γι’ αυτή την παραγγελία τα πήρα στις τουαλέτες του Γρηγόρη στο Σύνταγμα. Η κοπέλα που μετρούσα μου ευχήθηκε να ανοίξω σύντομα ένα δικό μου ατελιέ», λέει η Βικτώρια.
«Ήταν μεγάλος ο δρόμος μέχρι να φτάσω να ανοίξω αυτό το ατελιέ. Το πρώτο μου ξύλο το έφαγα πέντε χρονών γιατί έσπασα την ραπτομηχανή της μητέρας μου. Όταν έραψα το πρώτο μου ρούχο σε ραπτομηχανή ήμουν 10 χρονών. Στην πρώην σοβιετική ένωση, όπου μεγάλωσα, η μαμά μου έραβε ρούχα για τις φίλες τις και για τις γειτόνισσες. Και εκείνη την εποχή ήθελαν όλες κάτι ξεχωριστό για να φορέσουν. Βλέποντας την μητέρα μου, έμαθα κι εγώ. Τότε το επάγγελμα της μοδίστρας το θεωρούσαν κατώτερο και δεν ήθελαν οι δικοί μου να σπουδάσω κάτι τέτοιο. Αλλά πάντα έβλεπα ανοιχτή μηχανή, βελόνες, κλωστές και έτσι κάπως μπήκε μέσα μου η ραπτική. Σιγά-σιγά άρχισα να ράβω τα δικά μου ρούχα και να μαθαίνω από τα λάθη μου. Θυμάμαι είχα ράψει μία φούστα, καρό, χειμωνιάτικη και έφτιαξα τα κουμπιά από τα δεξιά ενώ έπρεπε να τα ράψω από τα αριστερά, γιατί είναι έτσι ο νόμος της ραπτικής. Έμαθα από μικρή να ράβω σωστά. Βέβαια δεν ήθελα να το σπουδάσω γιατί είχα επηρεαστεί από τις κοινωνικές συνθήκες, φανταζόμουν ότι θα γίνω γιατρός ή κάτι αντίστοιχο. Τότε ήταν που κατέρρευσε το σοβιετικό καθεστώς και επικρατούσε ένα χάος σε όλη τη χώρα. Φύγαμε από εκεί και ήρθαμε στην Ελλάδα με όλο το κύμα των παλιννοστούντων. Όταν ήρθα στην Ελλάδα ήμουν 19 χρονών δεν ήθελα καθόλου να γίνω μοδίστρα. Η μόνη μου επιλογη ήταν να πάω να καθαρίσω κάποιο σπίτι. Και τότε σκέφτηκα ότι ήταν καλύτερα να γίνω μοδίστρα. Άρχισα να ασχολούμαι με τη ραπτική, δούλεψα σαν γαζώτρια σε διάφορα εργαστήρια. Δούλεψα σε ένα ατελιέ με παιδικά ρούχα και εκεί για μία πενταετία μάθαινα κάθε μέρα, ήταν πολύ καλό σχολείο. Έγινα και υπεύθυνη του ραφείου μετά από τρία χρόνια», λέει περήφανα η Βικτώρια.
«Βασικά η κρίση ήταν κίνητρο, για να ξεκινήσω κάτι δικό μου. Μπήκα στην διαδικασία να σκεφτώ ποιο θα είναι το επόμενό μου βήμα επαγγελματικά. Σκεφτόμουνα ότι δεν ήθελα να χειροτερέψει η ζωή μου αλλά να καλυτερέψει. Τότε άρχισε να παίρνει στροφές το μυαλό μου και να σκέφτομαι τις ικανότητές μου και το πώς να τις εκμεταλλευτώ στο έπακρο. Ήταν δύσκολο να το πάρω απόφαση αλλά το ρίσκαρα και σήμερα έχω το ατελιέ. Την μόδα πάντα την παρακολουθούσα, αλλά δεν είμαι φαν των περιοδικών και δεν μου αρέσει η μαζοποίηση. Αν κάτι το φοράνε πολλοί άνθρωποι για μένα χάνεται η αξία του ρούχου, δεν μου αρέσει καθόλου. Από μικρή θυμάμαι τα υφάσματα και τα χρώματα. Μου αρέσει η τέχνη του ραψίματος. Δεν είμαι σχεδιάστρια είμαι μία πολύ καλή μοδίστρα. Θα πάρω ιδέες από τις τάσεις, θα προτείνω στους πελάτες, θα μου που κι αυτοί αυτό που θέλουν. Μπορώ να φτιάξω οτιδήποτε μου ζητήσουν. Από το στρίφωμα μέχρι το νυφικό. Μπορούν να μου φέρουν το φόρεμα της μητέρας τους να το ανανεώσω και να το μεταποιήσω. Θα το προσέξω και θα το κάνω όπως μου το ζητήσουν, έχει μία αξία αυτό το ρούχο και το σέβομαι. Όπως παλιά που υπήρχε μία μοδίστρα που εμπιστευόταν όλη η οικογένεια, αυτό θα ήθελα να προσφέρω, την πείρα μου τις γνώσεις. Σακάκι για τους άντρες, φορέματα για τις γυναίκες, παιδικά ρούχα τα πάντα. Και όλα αυτά σε συνεννόηση με τον πελάτη για να φτιάξει αυτό ακριβώς που θα θέλει. Προσφέρω στιλ με προσωπικότητα, ένα μοναδικό ρούχο ή όπως το έχει φανταστεί ο καθένας. Είναι ένα ατελιέ όπως παλιά, για ανθρώπους που εκτιμάνε την καλή ραπτική και θέλουν να φτιάξουν κάτι που θα τους ταιριάζει απόλυτα. Να είναι ακριβώς στα μέτρα τους, τα χρώματα τους, το ύφασμα που θέλουν. Ο κόσμος επιστρέφει σε αυτό το στιλ, γιατί έχει βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια. Θέλει να είναι κομμάτι της δημιουργίας του ρούχου τους. Θα έρθουν εδώ θα τους προσέξω θα τους πάρω τα μέτρα, θα συζητήσουμε και στο τέλος θα έχουν στα χέρια τους αυτό ακριβώς που είχαν φανταστεί.
Ένα κοντό, βραδινό φόρεμα κοστίζει γύρω στα 80 ευρώ συν το ύφασμα που αγοράζουν μόνοι τους οι πελάτες. Οι φούστες ξεκινάνε από 30, τα μπλουζάκια 20 – 35. Μπορούν να μου δείξουν ένα φόρεμα κάποιου σχεδιαστή και ράψω το ίδιο ακριβώς. Φαντάσου να σου ράψω ένα φόρεμα Chanel που κοστίζει 3000 ευρώ με 100, 150. Το στιλ θα είναι το ίδιο. Γιατί να μην ράψεις ένα little black dress και να είναι ακριβώς όπως το θέλεις;».
Atelier Solo Victoria, Πλατεία Αγ. Ειρήνης 4, Αθήνα, τηλ. 210325 3793
Κείμενο: Μαρίνα Πετρίδου
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Ακρίβος
Follow us on facebook: https://www.facebook.com/grekamag
Follow us on instagram: http://instagram.com/grekamag
?
Φωτογραφία: asprospotamos.gr
